"Ga mee! Dan gaan we kijken naar de rijtoer van de Gouden Koets!" Een kennis van mij werkte bij het Ministerie van Financiën en beleefde Prinsjesdag altijd volop. Voor mij beperkte Prinsjesdag zich altijd tot 2 minuten op tv met gouden koets en hoeden. Maar ja, ik werkte nu toch in Den Haag, dus ik kon net zo goed meegaan.
Een drukte van belang was het langs de route. En ja, daar was de Gouden Koets, in 15 sec waren we weer klaar. Leuk om een keer mee te maken, dat kon dan ook weer van mijn bucketlist. Maar om daar elk jaar uren van te voren langs de route te staan, nou nee.
Elk jaar is het weer een hoedenfeest op Prinsjesdag. Waarom die traditie? Gelukkig kreeg ik daar na jaren eindelijk antwoord op via dit artikel op Nu.nl.
Erica Terpstra besloot namelijk in 1977 een hoed op te doen omdat het zo weinig feestelijk voor haar was om in je gewone kloffie te gaan. Daarbij was ze vanuit de tradities in het studentenleven in Leiden op dat moment niet anders gewend.
Kijk, ik wil tradities altijd vanuit mijn Gele drijfveer begrijpen. Dus dat Erica Terpstra dit op een dag bedacht is helder. Vervolgens ging iedereen een hoed op doen.
Nou heb ik vanuit Geel al niet zoveel met 'iedereen-doe-het-dus-ik-ook' maar daar denken de vrouwelijke kamerleden anders over.
De Paarse drijfveer heeft dat niet, die stelt geen vragen en eert de tradities en symboliek die ermee gepaard gaan. Dus als de traditie is om een hoed op te zetten dan doe je dat, zonder te vragen waarom.
Als kind ging ik wel eens naar de kerk (met name bij trouwerijen, een doop of een begrafenis en altijd vroeg ik mij dan af: Waarom doen ze dat water over het hoofd? Waarom zwaaien ze met die borstel in het rond dat het water eraf spat. Waarom mag ik geen hostie? Waarom wordt er met wierook rond gezwaaid. Waarom moet ik een hand geven met kerst aan degenen voor mij en achter mij. Waarom doen we een broodje op een stok tijdens Palmpasen?
Honderden vragen en geen Google toen.
Soms kwam daar een logisch antwoord vanuit mijn ouders op en dan was ik vanuit Geel weer helemaal tevreden. Maar een niet logisch antwoord of een antwoord in de trant van: zo-hoort-het-nu-eenmaal-dat-doen-we-altijd-zo. Daar kon ik dan moeilijk mee leven. Ik dacht dan altijd: Maar je kan toch ook besluiten het voortaan anders te doen?
Ik bedoel Erica Terpstra zette op een dag een hoedje op. Je kan ook besluiten om op een dag met rijlaarzen binnen te komen of glazen muiltjes of een boa / poncho / sjaal om te slaan, zou kunnen toch?
En dan ontstaat er wellicht weer een nieuwe traditie. Oh wacht, nee alsjeblieft geen nieuwe traditie. Gewoon elke jaar wat anders daar wordt Geel veel blijer van.
En toch... hebben tradities soms ook wel iets moois. Ik herken dat met name bij uitvaarten, bepaalde tradities verbinden en geven troost. Dat zag je een paar dagen geleden ook met de uitvaart van Queen Elizabeth.
Maar voor mij als Geel kies ik voor een traditie om die te volgen of niet.
Paars beleeft tradities en symboliek zoals gezegd anders. Het gaat hier namelijk niet om een individuele keuze. Nee, het gaat om de groep. De groep, familie, club, bedrijf waar jij bijhoort. Het gaat niet om jou als individu voor Paars.
En ? Hoe ga jij om met tradities? Herken je de Paarse drijfveer bij jezelf of iemand die je kent?
Vrijheid? Structuur? Of allebei?
Zojuist zag ik een video van iemand die beschreef dat hij een schema had gemaakt voor 6 weken. Een tijdschema waarin hij had
